آتشی نمی سوزاند«ابراهیم» را
و دریایی غرق نمی کند « موسی»را
کودکی ، مادرش را به دست موج های «نیل»می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعون تشنه به خونش
دیگری را برادرانش به چاه می اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر در می آورد
مکر زلیخازندانیش می کند
اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند
از این «قصص» قرآنی هنوز هم نیاموختیم ؟!
که اگر عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد نمی توانند او یگانه تکیه گاه من و توست !
پس به «تدبیرش» اعنماد کن.
به «حکمتش »دل بسپار
به او « توکل » کن
و به سمت او «قدمی بردار »
تا ده قدم آمدنش به سوی خود را به تماشا بنشینی...
